معرفی لوبیا سفید و قرمز و خواص درمانی آن

نام علمی گیاه:

Phasaeolus vulgaris L. می‌باشد. نام‌های دیگر آن به فارسی، عربی و در کتب طب سنتی، لوبیا، لوبیا سفید، لوبیا قرمز، الفاصولیه، الفصولیا و اللوبیا نامیده شده است.

تیره گیاه:

پروانه‌واران Leguminosae

نوع گیاه:

بوته

مشخصات ظاهری:

گیاهی است یک ساله از تیره بقولات، علفی و بالارونده که به دور درختان و گیاهان دیگر می‌پیچد. برگ‌های آن سبز رنگ، پهن، بزرگ و نوک تیز و گل‌های آن سفید مایل به زرد یا بنفش می‌باشند. میوه‌اش باریک و غلاف مانند است که دانه‌های لوبیا در آن قرار دارد. دانه‌های لوبیا معمولاً غلوه‌ای شکل و به رنگ‌های قرمز، سفید، سیاه و یا مخلوط است.

طبیعت دانه:

طبق نظر حکمای طب سنتی طبیعت آن گرم و‌ تر است.

رویش جغرافیایی:

در اغلب کشورها و ایران کاشته می‌شود.

ترکیبات شیمیایی و مواد موجود در لوبیا سفید و قرمز:

ویتامین A، آب، پروتئین، مواد چرب، هیدرات‌های کربن، خاکستر، کلسیم، فسفر، آهن، سدیم، پتاسیم، تیامین، رایبوفلاوین و نیاسین در آن تشخیص داده شده است.

بخش مورد استفاده:

دانه

نحوه مصرف:

به طور معمول دانه‌ی لوبیا را به صورت پخته مصرف می‌کنند و در صنایع غذایی نیز کاربرد دارد.  

خواص درمانی:

تقویت کننده حافظه بیماران آلزایمری و مقوی نیروی جنسی، کاهنده فشار و چربی خون و نرم کننده سینه، کاهنده خطرات و بازدارنده حملات قلبی و آرام‌بخش، ضد تب و مفید برای بیماری‌های دستگاه ادراری، ضد افسردگی و خارج کننده سنگ کلیه، ضد یرقان ویروسی و کاهنده قند خون می‌باشد. در ضمن برای افراد رنگ پریده و ضعیف، تهوع، آب آوردن بدن، سرماخوردگی، حبس البول، مننژیت و بیماری‌های کلیوی نیز مفید است.

تذکر:

مقدار پورین لوبیاها بالا بوده و برای اشخاص مبتلا به نقرس مضر است. انواع لوبیاهای خام و نپخته حاوی مقادیر زیادی ماده سمّی هماگلوتینین می‌باشند و باید از مصرف خام آنها خودداری نمود.
منبع مقاله :
صانعی، صمصام؛ (1395)، طبّ الصمصام -آشنایی با بیش از 400 نوع از گیاهان دارویی- (جلد دوم)، تهران: انتشارات حافظ نوین، چاپ اول.